lunes, 22 de septiembre de 2008

MAGRITTE en concierto


El pasado sábado 13, tras un día movidito, decidí cumplir sin ningún esfuerzo la promesa que había hecho: me acerqué al Auriense y, tras saludar muchas caras conocidas esperé, impaciente, las primeras notas en directo de Magritte.
El concierto se abrió con mucha marcha y una estética singular, mucho estilo por parte de la cantante Nate Borrajo (sombrero y corbata que todos querríamos tener y no nos atrevemos a poner) y mucha imaginación por la del bajista y también cantante Jose Porto "Josito", cuyo chaleco a cuadros y pecho lobo al descubierto me atrevería a decir que estuvieron a punto de causar algún desmayo en las primeras filas.
Lo cierto es que el día anterior había asistido a un pequeño aperitivo en la entrega de premios del FETEGA, pero no fue nada comparado con lo que nos hicieron sentir la noche siguiente.
Fue realmente gratificante ver a un grupo con tanta entrega, desde el primero al último. A pesar de que José Lameiras, compositor y batería, se escondía un poco a nuestros ojos en aquel reducido escenario, sus letras y percusión hicieron vibrar al público. La vocalista, con muy buen gusto afinando y una seductora voz, se mostró en todo momento muy cómoda en el escenario; parecía estar en su elemento natural, animando al público a cantar y transmitiendo una energía tan positiva que contagió al ambiente desde el principio. "Josito", cigarro en boca, un showman.
Creo que a la segunda canción no había nadie sin moverse o tararear los estribillos. Tras haber escuchado la maqueta anteriormente fue muy agradecido ese sonido rockero de guitarras solista y rítmica que seguimos con los pies durante la hora y pico que duró. Lo cierto es que nos quedamos con ganas, y pedimos más. En los bises, El Alpinista (¡cómo no!) y Varsovia a petición de la rubia que estuvo a punto de desgañitarse y algunos más. Mi timidez me impidió clamar por Amor en televisión, pero la próxima vez llevaré la preparación mental suficiente como para hacerlo.

Un espectáculo digno de ver, sin duda. Ahora necesitamos más. ¡¡¡Sólo es cuestión de afinar!!! :)

1 comentario:

Anónimo dijo...

O "Acadacumes" sen duvida foi un dos maiores acertos de esta nova agrupaçom auriensana que agardamos teña un bom futuro cheio de essitos, polo bem que o figerom e o bem que no lo fizerom passar a todos os que estivemos no local da Asoçiazom.