martes, 8 de septiembre de 2009

FETEGA ´09

Ayer dio comienzo la quinta edición del Festival de Teatro Galego do Carballiño con el estreno de la última obra de Lagarta Lagarta: O segredo dos Hoffman.




Siguiendo en su línea, esta obra retrata diversas problemáticas de índole social y familiar. Las interpretaciones, buenas en general destacando a Belén Constenla y a Ernesto Chao -este último con grandes momentos. Tanto Rebeca Montero como Xosé Barato (a quien ya conocía por presentar determinados programas de naturaleza histórica en la TVG) están, desde mi punto de vista, correctos, teniendo en cuenta que el reparto no satisface las necesidades de los personajes: resulta difícil creer que Belén es hija de Ernesto o que Rebeca, a pesar de su excelente estado de conservación, es una moza de veintitantos. Aparte, no demasiada profundidad en determinados personajes, especialmente el de Barato, del que sabemos poco más que se dedica a la danza contemporánea y le gusta liarse con hombres de cierta edad.
En lo relativo a la escenografía e iluminación, la verdad es que tanto la primera como la segunda no servían de gran ayuda a la hora de los cambios y transiciones, aunque es preciso tener en cuenta que se trata de un estreno. Con todo, a mi parecer, resultan poco funcionales.

En resumen, un buen rato de emociones con una historia por momentos conmovedora, por otros excesivamente melodramática (atribuíble este tinte al propio texto de Roberto Salgueiro, que bien merecería algún que otro retoque).

Durante toda esta semana, el FETEGA, cuyo programa y otras informaciones podéis consultar en la propia página, seguirá abriendo sus puertas a los posibles interesados.

Seguiremos informando.

jueves, 3 de septiembre de 2009

De vuelta

Año de estreses varios, mucho trabajo y estudio. Podría hacer una evaluación de lo vivido hasta ahora, pero me decanto por esperar a Diciembre.

El caso es que, para alegría de alguno y quizás disgusto de otros, he decidido volver.

Bo día, siareiros e siareiras. Atoparémonos de novo nunha nova entrada.

lunes, 2 de marzo de 2009

mentiras, falacias e outros inventos de Pepitos, rancios Abecés e Mundanais vermes

Triste inauguración a que fago hoxe.
Nunha parte do territorio español, onde habita unha caste de seres curtos de estatura e aínda máis curtos de entendedeiras, o sentido común e o raciocinio foron defenestrados no interior de miles de pequenas urnas transparentes.

Non vou facer demagoxia, mais nestes catro anos sabemos que a política sociocultural e educativa experimentará un retroceso salvaxe e os traballadores sufriremos unha situación de desamparo que desembocará en centos de horas de consulta psicolóxica privada, claro.

Nunca me considerei socialista e sigo sen facelo agora. Tampouco nacionalista, nin de extrema esquerda, nin rabos de gaitas.
O meu grao de estupefacción medraba por momentos cando descubrín a orixe das falacias que se botaron contra o líder do PSOE e que non foron obxecto, desafortunadamente, de demandas por inxuria: falso o do despacho, falso o do gasto nos coches, etc. Catro anos de traballo polo miúdo sen comparecer e organizar paparotas con innumerables comensais pagadas con cartos públicos para asegurar o voto, tan propios dos amantes das gaivotas azul chapapote, custáronlle caros ao señor Touriño, quen sen se decatar ofreceu unha imaxe moi lonxana á austeridade que o caracteriza. A política, como a guerra, debe ser suxa e rastreira: iso é o que somos na Galicia da boina e o birrete, a dios orando y con el mazo dando, ou ben "os dous de sempre" que no noso caso é un e ben prehistórico; non resposta a verdades, realidades ou proxectos, senón a desprestixios baratos fundamentados en datos falsos e insultos descalificadores que non paga a pena pronunciar.

Simplemente escribo para expresar o meu sentido pésame ao agora ex-presidente de Galicia, un home íntegro que non se decatou de que a elegancia, a discreción e o bo facer non consitúen unha boa propaganda electoral, que a ética non pode loitar contra os iñorantes, e férridos e duros, imbéciles e escuros. As persoas que confíen exclusivamente na moral teñen un futuro cruento e ben curto na política galega. Sinceridade foi o que vin nos ollos asumindo a derrota, sinceridade na súa dimisión e mágoa por deixar esta Galicia en mentes podres que pretenden desfacela antes de que lles chegue ás mans.
E, por último, un grazas. Un GRAZAS INMENSO a eses PROGRES que nos enchen de paciencia e nos aprenden a amar a democracia. Sen eles non seriamos nada.